bir film, bir şiir; masallardan geriye kalan ve attila ilhan..

hayal kurmayı seven biri olarak masalları tabi ki severim.. o yüzden film bu sefer adından ötürü izlediklerim arasına girdi.. eleştiri sayfalarında epeyce söz söylenmiş, beğenmeyenler benim gibi film başladığında çok hızlı ilerlemesi ve vasat görünmesine aldanıp ön yargı oluşturanlar.. yarısından sonra biraz daha hareketleniyor ve anlamsızlıkları çözmeye başlıyorsunuz.. sonun çözemeyenler için tam bir sürpriz.. aklıma takılan söz ise; " ne demiş şair: ayrılıklar da aşka dahil.. " hep sevmişimdir bu ne demiş şair diye bir cümleye başlamayı ama ezberim az genelde hatırlayıp da bir şairin dizesini böyle tam yerinde kullanamam.. ancak bunu hiç unutmayacağım o kesin.. hemen baktım şiir de attila ilhan'ın aşağıda tamamı var aramayın hemen okuyun diye ilave ediyorum.. 

#2Ensonizlediğinizfilmhangisi

etiket zamanında katılamadığım şule'min meydan okuması için gelsin.. 

açılmış sarmaşık gülleri

kokularıyla baygın

en görkemli saatinde yıldız alacasının 

gizli bir yılan gibi yuvalanmış 

içimde keder 

uzak bir telefonda ağlayan 

yağmurlu genç kadın 

rüzgâr 

uzak karanlıklara sürmüş yıldızları 

mor kıvılcımlar geçiyor 

dağınık yalnızlığımdan 

onu çok arıyorum onu çok arıyorum 

heryerinde vücudumun 

ağır yanık sızıları 

bir yerlere yıldırım düşüyorum 

ayrılığımızı hissettiğim an 

demirler eriyor hırsımdan 

ay ışığına batmış 

karabiber ağaçları 

gümüş tozu 

gecenin ırmağında yüzüyor zambaklar 

yaseminler unutulmuş 

tedirgin gülümser 

çünkü ayrılmanın da vahşi bir tadı var 

çünkü ayrılık da sevdâya dahil 

çünkü ayrılanlar hâlâ sevgili 

hiç bir anı tek başına yaşayamazlar 

her an ötekisiyle birlikte 

herşey onunla ilgili 

telâşlı karanlıkta yumuşak yarasalar 

gittikçe genişleyen 

yakılmış ot kokusu 

yıldızlar inanılmayacak bir irilikte 

yansımalar tutmuş bütün sâhili 

çünkü ayrılmanın da vahşi bir tadı var 

öyle vahşi bir tad ki dayanılır gibi değil 

çünkü ayrılık da sevdâya dahil 

çünkü ayrılanlar hâlâ sevgili 

yalnızlık 

hızla alçalan bulutlar 

karanlık bir ağırlık 

hava ağır toprak ağır yaprak ağır 

su tozları yağıyor üstümüze 

özgürlüğümüz yoksa yalnızlığımız mıdır 

eflatuna çalar puslu lacivert 

bir sis kuşattı ormanı 

karanlık çöktü denize 

yalnızlık 

çakmak taşı gibi sert 

elmas gibi keskin 

ne yanına dönsen bir yerin kesilir 

fenâ kan kaybedersin 

kapını bir çalan olmadı mı hele 

elini bir tutan 

bilekleri bembeyaz kuğu boynu 

parmakları uzun ve ince 

sımsıcak bakışları suç ortağı 

kaçamak gülüşleri gizlice 

yalnızların en büyük sorunu 

tek başına özgürlük ne işe yarayacak 

bir türlü çözemedikleri bu 

ölü bir gezegenin 

soğuk tenhalığına 

benzemesin diye 

özgürlük mutlaka paylaşılacak 

suç ortağı bir sevgiliyle 

sanmıştık ki ikimiz 

yeryüzünde ancak 

birbirimiz için varız 

ikimiz sanmıştık ki 

tek kişilik bir yalnızlığa bile 

rahatça sığarız 

hiç yanılmamışız 

her an düşüp düşüp 

kristal bir bardak gibi 

tuz parça kırılsak da 

hâlâ içimizde o yanardağ ağzı 

hâlâ kıpkızıl gülümseyen 

-sanki ateşten bir tebessüm- 

zehir zemberek aşkımız

Attila İlhan