hüzün;

konuşmuyorum ama düşünmüyorum sanma dünya, 

senin kavanoz dibin birçok sözümüze katıldı

ama şimdiye kadar hiç bu kadar dipsiz olmamıştın dünya..

insan denilen varlık yaratılış gayesini unutmaya mı başladı diye soruyorum safça ve acizce.. 

iki lokma ekmek bir kuru soğan karın doyurur derdi atalarım

ama ne elmaslarla doydu karnımız ne kanla ne de gözyaşı ile..

sapla samanı ayıramayan bilinçsiz beyinlerimiz

yaşadığımız seni mahvediyoruz dünya..

biz yapamadık sen bize sahip çık dünya..

kirletip yok ediyoruz güzelliklerini, tarih boyu saklayıp

hiç görmediğimiz güzelliklerini hala sunuyorken sen bize,

biz hala sana değer vermiyoruz dünya..

insan denilen varlıklar olarak ne zaman durup paylaşmanın sevincini
ve bir gülün kokusunun değerini bileceğiz..

:(